چه کسی می گوید که گرانی اینجاست؟دوره ی ارزانی است....!چه شرافت ارزان .تن عریان ارزان و دروغ از همه ارزان تر ....!آبرو قیمت یک تکه نان...! وچه تخفیف بزرگی خورده است قیمت هر انسان

مجرا سازی

این کار انجام بدید نتیجشو بهم بگید:

مجرا سازی فرایند تماس انرژی درونی و بیرونی است.شیوه ای را شرح می دهم  که معمولا به کار می رود و حدود ده دقیقه طول می کشد:

جای آرم بنشینید،بهتر است پایان روز و هنگام خستگی باشد.چشم هایتان را ببندید،به هر چه میل دارید بیندیشید کمی بعد دعا کنید پرتوی نور از نور الهی از شما محافظت و به شما یاری می کند.سپس حرف بزنید:در واژهاتان به دنبال منطقی نباشید و به آواهای دهان تان گوش بدهید.پس از تقریبا یک هفته این آواها کم کم به واژاه ها،و واژه ها به عبارت ها تبدیل می شوند،و فرشته ی شما این مجرا را برای برقراری ارتباط با شما به کار می گیرد.سازش های لازم را با خود انجام دهید و با نظم و ترتیب تمرین کنید.هرگز در طی یک مجرا سازی،هشیاری خود را به کار نبرید چون نا لازم و خطرناک است.یک جهان روحانی هست در برقراری رابطه با این جهان بکوشید. 

 

من خدا را دارم،کوله بارم بر دوش،سفری می یابد بی همراه،گم شدن تا تنهایی محض،سازکم گفت با من گفت:هر کجا لرزیدی،از سفر ترسیدی،تو بگو از ته دل،من خدا را دارم،من و سازم چندیست که فقط با اوییم،من خدا را دارم

کسی که عاشق است،بی وحشت از دست دادن آنچه که دارد جهان را فتح می کند....

((عشق )) واقعی به جزء ایثار نیست.

این جمله خیلی جالبه دوست دارم شما هم بخونیدش:

میل به جلب رضایت تمام مردم دنیا باعث پیشرف نمی شود 

رهاااااااااااااااااااااا

رها بود ....رهاتر از هر رهایی .... دو بال داشت ....خلعتی از جانب حق....ولیک خود رهاتر از بال هایش بود...بال هایش رها نبودند...تا بال نباشد اختیاری نیست ....رها اختیار می خواست....

شانه های نحیف رها خواهان بار امانت بود

پروردگار خلعتش را به امانت برداشت و رها را اختیار داد

رها گمان کرد در دنیا هم رهاست

رهای آسمان ها نیلوفر زمین شد

و نیلوفر رویید وهمه چیز را دربند کرد

همه چیز را به اسارت خویش در آورد

اما اسیر خاک نبود

ریشه ی سستش در خاک و ساقه ی نحیفش به اطراف درخت سبز زندگی می روید وبالا می رود

چرا که این بار نیلوفر خواهان خلعت از دست رفته ی رهاست

ساقه ی نازک نیلوفر تاب بار امانت ندارد

دلش هوای رهایی دارد.............

رها قلب نیلوفرانه اش بود  

 

همانطور که هیچ کس نمی تواند به ما کمک کند تا اقیانوس را بنگریم ......نمی توانیم از چشم های هیچ کس برای فهمیدن و تمییز آن چه بر ما رخ می دهد یاری بجوییم.  

 

عشق حقیقی در پی پاداش نیست اما لیاقتش را دارد.و عشق یعنی خدا ....و مرگ به معنای آن است که یک قطره از این عشق ....به سرچشمه اش باز می گردد.هرچه بیشتر به کسی عشق می ورزیم ....بیش تر در اسرار هر چیز نفوذ

می کنیم.و یا آنجا که که امکان نفرت هست...امکان عشق هم هست .....فقط کافی است از میان این دو یکی را انتخاب کنیم.تنها وظیفه ی انسان عشق ورزیدن است. 

  

کاریکلماتور

پیوند هنر و شعر

هنر به نردبان شبیه تر است تا آسانسور.وسیله ی بالا رفتن است بالا برنده نیست.

غرور مثل سوراخ پنهان در بدنه ی کشتی مامور غرق کردن تدریجی هنرمند است.

شهرت زود رس برای هنرمند مثل تیغ لخت در دست کودکی دو ساله است.

هنرمند با میو درخت یک فرق بیشتر ندارد:میوه وقتی رسید می افتد هنرمند وقتی افتاد می رسد.

خیال فتیله چراغ هنر است اگر آن را خیلی پایین بکشیم چراغ خاموش می شود و اگر زیاد آن را بالا ببریم دود می کند.

نقش مدرک در هنر مثل نقش قند شکن در خیاطی است.

یک اثر هنری دری است که به طور یکسان به روی همه باز می شود.هنر شناسان ازآن به سوی دنیایی تازه عبور می کنند اما افراد معمولی به تماشای لولا ها و دستگیره های آن مشغول می شوند.

اخلاق جاده هنر است و تکنیک مرکب هنرمند.برخی با ماشین آخرین سیستم در جاده های سنگلاخ و مالرو می رانند و برخی سوار بر الاغ در اتوبان می تازند.

شاعری که با منتقدان آثارش قهر کرده است مثل هواپیمایی است که ارتباطش با برج مراقبت قطع شده باشد.

شعر گفتن بدون زمینه فرهنگی مثل چاپ اسکناس بدون پشتوانه است  

 

عشق

آنگاه((المیترا))گفت با ما از عشق سخن بگوی.

پیامبر سر بر آورد و نگاهی به مردم انداخت و سکوت و آرامش مردم را فرا گرفته بود.

سپس با صدایی رسا گفت:

هر زمان که عشق اشارتی به شما کرد در پی او بشتابید

هر چند راه او سخت و ناهموار باشد.

و هر زمان بالهای عشق شما را در بر گرفت خود را به او سپارید

هر چند که تیغ های پنهان در بال و پرش ممکن است شما را مجروح کند.

و هر زمان که عشق با شما سخن گوید او را باور کنید

هر چند دعوت او رویاهای شما را چون باد مغرب در هم کوبد و باغ شما را خزان کند.

زیرا عشق چنانکه شما را تاج بر سر می نهد به صلیب نیز می کشد.

و چنانکه شما را می رویاند شاخ و برگ شما را هرس می کند

و چنانکه تا بلندای درخت وجودتان بالا می رود و ظریف ترین شاخه های شما را که در آفتاب می رقصند نوازش می کند.

همچنین تا عمیق ترین ریشه های شما پایین می رود وآنها را که به زمین چسبیده اند

تکان می دهد.

عشق سما را چون خوشه های گندم دسته می کند.

آنگاه شما را به خرمن کوب از پرده خوشه بیرون می آورد.

اما اگر شما عاشقید و آرزویی می جویید.

آرزو کنید که ذوب شوید و همچون جویباری باشید که با شتاب می رود و برای شب

آواز می خواند.

آرزو کنید که رنج بیش از حد مهربان بودن را تجربه کنید.

آرزو کنید سپیده دم برخیزد و بالهای قلبتان را بگشاید.

و سپاس گویید که یک روز دیگر از حیات عشق به شما عطا شده است.

آرزو کنید که هنگام ظهر بیارامید و به وجد و هیجان عشق بیاندیشید.

آرزو کنید که شب هنگام با دلی حق شناس و پرسپاس به خانه باز آیید

و به خواب روید با دعایی در دل برای معشوق و آوازی بر لب در ستایش او.

عشق هدیه ای نمی دهد مگر از گوهر ذات خویش و هدیه ای نمی پذیرد

مگراز گوهر ذات خویش

عشق نه مالک است ونه مملوک

زیرا عشق برای عشق کافی است

وقتی که عاشق می شوید می گویید: خداوند در قلب من است

بلکه بگویید:من در قلب خداوند جای دارم

و گمان مکنید که زمام عشق در دست شماست

بلکه این عشق است که اگر شما را شایسته بیند حرکت شما را هدایت می کند.

عشق را هیچ آرزو نیست مگر آنکه به ذات خویش در رسد.